آسیه فروردین – فارین پالیسی در مقاله‌ای به قلم ادواردو کامپانلا و جان هیگ به بررسی آینده حاکمیت اینترنت در دنیا با توجه به تلاش کشورهای مختلف در ایجاد استانداردها و الزامات بومی پرداخته و نوشت: در دو قرن گذشته، قدرت‌های بزرگ جهان، اعم از ملت‌ها و شرکت‌ها، برای تعیین استانداردهای فنی در حوزه فناوری‌های پیشرو به شدت رقابت کرده‌اند.
در حال حاضر، کشورها با تحمیل استانداردهای مورد علاقه خود، نه تنها مشکلات فنی را به نفع خود حل می‌کنند، بلکه قدرت‌شان را در سطح جهانی به نمایش می‌گذارند. استانداردها تعیین می‌کنند که چه نوع فناوری‌ای در آینده غالب می‌شود و تسلط بر بازار را برای قهرمانان این حوزه تضمین می‌کند، در حالی که رقبای خارجی را مجبور می‌کند با هزینه‌های سنگین با این تغییرات، سازگار شوند.
همان‌طور که ورنر فون زیمنس، صنعتگر معروف گفته است: «کسی که استانداردها را در اختیار دارد، مالک بازار است.»
- از چشم‌انداز اینترنت تا دنیای دولت‌ها
با توجه به پیامدهای گسترده اینترنت، حاکمیت آن، بیانگر میدان نبرد نظارتی در آینده است.
اینترنت به شدت به استانداردهای مشترک در چندین پلتفرم وابسته است که طی دهه‌ها برای اطمینان از سازگاری بین سخت‌افزار و نرم‌افزار تکامل یافته‌اند. این استانداردهای مشترک، اجزای بسیار غیرمتمرکز را که توسط گروه‌های مختلف توسعه یافته‌اند، قادر می‌سازد در یک سیستم کلی موثر ادغام شوند.
یکی از مخترعان پروتکل‌های اینترنت به نام وینتون جی سرف، درباره چشم‌انداز اصلی اینترنت، استدلال کرد که «اتصال جهانی در بین آرزوها و تمایلات، یک فرضیه اولیه و پیش‌فرض بود.»
این تصورات، مبتنی بر تعهد به یک فضای مجازی یکپارچه بود اما دنیای دولت‌ها، یکپارچه نیست، بلکه سرزمینی و حاکمیتی است. بسیاری از کشورها، به‌ویژه دولت‌های اقتدارگرا به دنبال این هستند که تصمیمات دولت، ساختار اصلی حاکم بر اینترنت باشد. اکنون چین طراحی مجدد اینترنت بنیادین را پیشنهاد کرده است؛ یک IP جدید که هدف رسمی آن، ایجاد «امنیت ذاتی» در وب است و در عمل، به معنای ایجاد ظرفیت برای تبدیل شدن به یک سیستم نظارتی و کنترل اطلاعات گسترده است.
- نبرد بر سر حاکمیت اینترنت
نبرد برای حاکمیت اینترنت در آینده، با مبارزات گذشته بر سر استانداردهای فنی به شکل اساسی، متفاوت خواهد بود.
تنظیم این قوانین، منحصرا مربوط به رسیدگی به مسائل فنی یا فرافکنی قدرت جهانی نیست. این امر درباره ترویج دیدگاه‌های مختلف در جهان است. در واقع، دو دیدگاه وجود دارد: یک دیدگاه غیرمتمرکز و دموکراتیک (اینترنت سنتی) و یک دیدگاه متمرکز و اقتدارگرا (IP جدید چین). این، یک فصل کاملا جدید در تاریخ تنظیم استانداردهاست که به شکل‌دهی روابط بین چین و غرب، با پیامدهای ژئوپلیتیکی و اقتصادی عظیم کمک می‌کند.
از آغاز انقلاب صنعتی اول، تعیین استانداردها به طور سنتی در انحصار کارشناسان فنی، عمدتا مربوط به بخش خصوصی بوده است.
مقررات اینترنت نیز تقریبا از یک الگوی مشابه پیروی کرده است. از سال 1969 تا 2000، ایدئولوژی غالب جامعه اینترنتی تقریبا در برابر اشکال مختلف مقررات مرسوم دولتی مقاومت می‌کرد. به دلیل باز بودن و ماهیت بین‌المللی آن، اعتقاد بر این بود که اینترنت، قابل تنظیم نیست اما با وجود حمایت وسیع از نوعی «سایبر آنارشی» (هرج‌ومرج سایبری)، اینترنت همیشه از طریق مجموعه‌ای از استانداردها و پلتفرم‌های باز، تنظیم شده و نیازمند مشارکت بسیاری از سهامداران از جمله شرکت‌ها، دولت‌ها، دانشگاهیان و سازمان‌های غیرانتفاعی است.
- اینترنت: از ساختار تا لایه‌ها
اینترنت در واقع شبکه‌ای از شبکه‌ها بر اساس یک ساختار مدولار (مطابق مقیاس) است که نیاز به همکاری و هماهنگی بین چندین طرف دارد و تکامل‌یافته است.
ماژول‌ها بخشی از توده‌پروتکل‌ها هستند؛ اصطلاحی که مهندسان برای توصیف لایه‌های متعدد در شبکه سوئیچ بسته استفاده می‌کنند.
هر لایه، مجموعه متفاوتی از وظایف مرتبط با ارتباطات شبکه را انجام می‌دهد. (به عنوان مثال، تخصیص آدرس، مدیریت جلسات و کنترل ازدحام). مهندسانی که روی یک لایه تمرکز می‌کنند فقط باید به جزییات پیاده‌سازی در آن لایه توجه کنند.
به طور خلاصه، خطی بین لایه‌های کاربردی (جایی که انسان ها و فناوری‌ها در ارتباط هستند) و لایه‌های اصلی معماری (جایی که داده‌ها منتقل می‌شوند)، ترسیم می‌شود.
لایه کاربرد، ذاتا سیاسی است. به کسی فکر کنید که در فیس‌بوک، چت می‌کند یا یک ویدئوی یوتیوب را تماشا می‌کند. ارتباطات در آن سطح صورت می‌گیرد و اگر این لایه، به طور متمرکز کنترل شود، دولت‌ها قادرند آزادی بیان و اندیشه را محدود کنند، در حالی که حریم خصوصی را نقض کرده و گروه‌های خاصی را هدف قرار می‌دهند.
این مدل استانداردهای باز و مقیاس‌پذیر، با مشارکت کثرت‌گرایانه، داوطلبانه و از پایین به بالا که توسط نیازهای نوآوری هدایت می‌شود، مشخص شده است.
سازمان‌های کلیدی مانند کارگروه مهندسی اینترنت، موسسه مهندسان برق و الکترونیک یا کنسرسیوم وب جهانی، عمدتا از مهندسان تشکیل شده‌اند و برای ایجاد استانداردهای مشترک پدید آمده‌اند.
به عنوان مثال، مجموعه پروتکل اینترنت نمادین (TCP/IP)، در سال 1973 معرفی شد تا به شبکه‌های فیزیکی متمایز اجازه دهد به عنوان همتا (peers)، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و بسته‌ها را از طریق سخت‌افزار ویژه مبادله کنند.
در این ساختار، اپراتورهای اجزای مختلف سیستم نمی‌توانند تمام جنبه‌های اطلاعات ارسالی را رعایت کنند. تصور کنید اینترنت مانند یک سیستم پستی عمل می‌کند. پیام‌هایی که از یک رایانه به رایانه دیگر منتقل می‌شوند، به بسته‌های کوچک تقسیم می‌شوند.
هر بسته با نشانی IP رایانه‌ای که می‌خواهد به آن دسترسی پیدا کند، مهر شده است. در نهایت، کامپیوتر دریافت‌کننده بسته‌ها را به ترتیب صحیح دوباره جمع می‌کند. سیستم فعلی شبیه به پستچی است که پاکت‌ها را در طول مسیر خود تحویل می‌دهد، بدون اینکه بداند داخل آنها چیست. تنها گیرنده نهایی نامه می‌تواند بسته‌ها را دوباره کنار هم قرار داده و کل یک نامه منسجم را بخواند.
