احمد محمدغریبان – قطع اینترنت غزه از روز نخست طوفان شوکه‌کننده الاقصی در دستور کار رژیم صهیونیستی بوده است. امروز اما دنیا می‌داند که پیام این قطع ارتباطات در این مقطع و در این نقطه خاص از دنیا چیست. چراکه مساله ایجاد فشار اقتصادی به اهالی منطقه غزه نیست، بلکه هدف ایجاد خاموشی برای مخابره اخبار و تصاویر از آغاز بکار ماشین نسل‌کشی و قتل عامل مسلمانان این منطقه است.
رژیم صهیونیستی با فشار به رسانه‌های خبری دنیا و شبکه‌های اجتماعی بزرگ از یکسو و حالا نیز با قطع برق و اینترنت غزه از سوی دیگر، قصد دارد ضمن پوشاندن جنایات و اقدامات ضد بشری در این منطقه، پیامی کاملا یکطرفه به دنیا مخابره شود و مانع اطلاع‌رسانی و آگاهی جهانی شود تا به این ترتیب امکان خونریزی گسترده و بی‌صدایی داشته باشد.
لذا همانطور که قابل پیش‌بینی است، قطع برق و اینترنت مقدمه‌ای هولناک برای پنهان‌کردن اقدامات ضد انسانی و غیرقابل محاسبه از سوی رژیم صهیونیستی است.
اما پیام قطع اینترنت در دنیا به عنوان یک اقدام جنگی، از جنبه‌های دیگری نیز قابل بررسی است.
در ماجرای جنگ اوکراین، گفته شد که روسیه اینترنت این کشور را قطع کرد. به فاصله کوتاهی از این اقدام، شرکت استارلینک با چراغ سبز آمریکا ارایه اینترنت ماهواره‌ای به اوکراینی‌ها را آغاز کرد.
چندی پیش قطع اینترنت در تایوان نیز که به کشور چین منتسب شد، نگاه تایوانی‌ها را به سمت استفاده از خدمات شرکت استارلیک برد. اما این بار ماجرا فرق می‌کرد و خبری از اینترنت ماهواره‌ای استارلینک که در تایوان به عنوان اینترنت ضد جنگ لقب گرفت، نشد. چون ایلان ماسک به عنوان مالک شرکت استارلینک، به علت سرمایه‌گذاری‌های زیادی که در کشور چین دارد، هشدارهای چین برای عدم ارایه هر گونه خدماتی در این کشور را کاملا جدی گرفت.
پس اینترنت ماهواره‌ای یک ناجی بشری نیست و بسته به طرف‌های دعوا فعال و غیرفعال می‌شود. کما اینکه امروز در غرب کسی حتی جرات سخن گفتن از فعال‌سازی اینترنت ماهواره‌ای در غزه را ندارد.
اما ماجرای قطع اینترنت صرفا به جنگ‌ها و اختلافات میان کشورها مربوط نمی‌شود. کشور هندوستان به عنوان مهد قطع اینترنت دنیا، مدت‌های بسیار طولانی است که اینترنت را در بخش‌هایی از مناطق این کشور و (اتفاقا به دلایلی مشابه با حوادث ایران در سال قبل، یعنی جلوگیری از ترویج اخبار جعلی و خشونت)، برای مدت‌هایی از 120 روز گرفته تا 2 سال! در منطقه کشمیر، قطع کرده است.
اما بر خلاف ایران که استارلینک بدون هیچ مجوزی و به بهانه دسترسی آزاد به اطلاعات، اینترنت ماهواره‌ای با مجوز آمریکا فعال شد، در هند هرگز چنین اتفاقی رخ نداده است و این کشور مجوزی صادر نکرده است.
کشور هند اما تفاوت بسیار بزرگی با ایران در زمینه دسترسی به اینترنت، توسعه اقتصاد دیجیتال و پایداری خدمات الکترونیکی دارد. این کشور چیزی به نام شبکه ملی اطلاعات ندارد و با قطع اینترنت، خدمات دولتی و مرسوم هم در این مناطق با قطعی و فاجعه مواجه می‌شود.
در ایران اما به واسطه سال‌ها تحمیل تحریم‌های سایبری و غیرسایبری، با پیش‌بینی‌هایی که شده در صورت قطع اینترنت به دلیل تهاجم بیرونی یا جلوگیری از بحران‌ها به دلایل داخلی، به واسطه انتقال انبوهی از خدمات دولتی و غیردولتی به شبکه داخلی کشور، بحران مشابه با آنچه در دنیا در حال وقوع است، رخ نداده و کشور با چالش‌های متعددی که دیگر کشورها با آن مواجه بوده و همواره تهدید می‌شوند، مواجه نخواهد شد.
لذا می‌توان گفت سایه تهدید قطع اینترنت که به عنوان ابزاری برای فشار و مقدمات جنگ مطرح می‌شود، تا حد بسیار زیادی از سر ایران کم شده و به همین جهت است که کشورهای زیادی شبکه ملی اطلاعات ایران را به عنوان یک الگو برای طراحی و اجرا در دستور کار دارند.
